Kalendarz egipski znajdujący się na suficie grobu Senenmut
Kalendarz egipski – urzędowy kalendarz obowiązujący w starożytnym Egipcie, stanowiący kombinację kalendarza księżyco-słonecznego i agrarnego, opartego na cyklu wylewów Nilu. Powstał ok. 3000 lat p.n.e.
Rok kalendarzowy dzielił się na 3 pory po 4 miesiące każda:
- achet - pora wylewów,
- peret - pora cofania się wód - (pora kiełkowania i wzrostu) - zima,
- szemu - pora sucha - pora zbioru - lato.
Każdy z miesięcy, które miały po 30 dni, otrzymywał nazwę zgodnie z jego kolejnością w danej porze roku, np. 1 achet, 2 achet, 3 achet, 4 achet, 1 peret, itd. Ponadto do tych 12 miesięcy dodawano 5 dni, tzw. epagomenai - dni narodzin: Ozyrysa, Horusa, Seta, Izydy oraz Neftydy.
Początek roku przypadał w pierwszym dniu pory przyboru wód (achet) i raz na 1460 lat pokrywał się z heliakalnym wschodem Syriusza, który według kalendarza juliańskiego przypadał na 19 lipca. Okres pomiędzy dwoma kolejnymi wschodami heliakalnymi Syriusza, pokrywającymi się z dniem początku pory Achet jest to tzw. Okres Sotisowy. Jednak różnica pomiędzy rokiem kalendarzowym a rokiem zwrotnikowym (o 6 godzin) spowodowała przesuwanie się początku roku w stosunku do cyklu pór roku. Wymusiło to reformę kalendarza ogłoszoną w 238 r. p.n.e., a formalnie wprowadzoną przez rzymskiego cesarza Oktawiana Augusta ok. 26 r p.n.e. - co 4 lata dodawano 366. dzień (rok przestępny). Doba liczyła 24 godziny.
Kalendarz egipski do dziś jest stosowany w Kościele koptyjskim (w Etiopii). Oparty na nim jest również kalendarz armeński, który stosowany był w astronomii do czasów Kopernika (prowadził w nim swój dziennik obserwacji).
