Muzyka starożytnego Egiptu - kultura muzyczna licząca 7 tys. lat, najstarsze zabytki w postaci instrumentów samobrzmiących (tzw. idiofonów) sięgają V tysiąclecia p.n.e. W IV tysiącleciu p.n.e. znane były tańce magiczne.
W Starym i Średnim Państwie (XXX-XVI w. p.n.e.) muzykę uprawiano w świątyniach jako akompaniament recytowanych tekstów religijnych, jak też do tańców świątynnych. Charakterystyczny staroegipski instrument obrzędowy, związany z kultem Ozyrysa, to sistrum, rodzaj grzechotki. Znano też małe harfy, flety podłużne i klarnety.
Wpływy[]
Ok. 1500 p.n.e. przejęto z Mezopotamii duże harfy stojące, trąbki, kitary i pandory - nauczano gry na nich w specjalnych akademiach, m.in. w słynnej szkole w Memfis. Z okresu aleksandryjskiego pochodzą organy hydrauliczne wzorowane prawdopodobnie na Fletni Pana.
Wierzenia[]
Egipcjanie wierzyli, co typowe dla świata antycznego, w magiczną siłę muzyki, znaczenie poszczególnych dźwięków, ich związek ze zjawiskami kosmicznymi. Elementy afrykańskie krzyżują się w muzyce egipskiej z arabskimi i azjatyckimi, obok muzyki obrzędowej, śpiewu religijnego, uprawiano muzykę świecką, taneczną.
Zapis[]
Egipcjanie nie znali pisma nutowego, zatem dziś czerpie się wiadomości o egipskiej muzyce starożytnej z zachowanych zabytków czy traktatów teoretycznych. Na zabytkach architektonicznych były przedstawiane sceny z życia ludzi wysoko urodzonych lub kapłanów, którym towarzyszyli muzycy. Ponadto były utrwalane biesiady, tańce, obrzędy w świątyniach. Muzyków i śpiewaków przedstawiano na wprost siebie. Jednakże śpiewacy byli ważniejsi, ponieważ oni dawali znaki instrumentalistom. Muzyka była wykonywana prawdopodobnie bardzo żywiołowo.